Ο λογιστής

Σκηνοθεσία: Γκάβιν Ο Κόνορ

Παίζουν: Μπεν Άφλεκ, Άννα Κέντρικ

Είναι γεγονός ότι το Χόλυγουντ δεν προσφέρει αυτό που λέμε "σινεμά του δημιουργού", το αναπληρώνει όμως με έναν ενθουσιασμό και μια λυτρωτική αφέλεια που δε συναντάς στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Μόνο στην Αμερική μπορεί να προκύψει ένα μίγμα ουμανισμού και εφηβικού ενθουσιασμού ώστε η σκιαγράφηση ενός αυτιστικού χαρακτήρα να γίνεται με όρους υπερήρωα και ένα οικογενειακό δράμα να αναπτύσσεται σαν action movie.

Το Accountant είναι ένα εξωφρενικά φιλόδοξο εγχείρημα, που αν το δεις με αθώα μάτια θα σε ανταμείψει. Είναι τόσοι οι σεναριακοί στόχοι που θέτει ώστε δύσκολα ταξινομείται σε ένα μόνο είδος. Λειτουργεί σίγουρα σαν ταινία δράσης, σαν αστυνομική περιπέτεια, με λίγη δόση κατασκοπείας, είναι κοινωνικό δράμα, οικογενειακό δράμα, είναι και λίγο ρομάντσο – πολύ λίγο, όσο χρειάζεται για να μην ξενερώσει το μείγμα – μπορεί να ιδωθεί ακόμα και σαν superhero movie. Και αναπτύσσει όλα αυτά τα μοτίβα ταυτόχρονα, αποκαλύπτοντας σταδιακά τις δυναμικές που κρύβει.

Για πολλή ώρα, προσπαθείς να συνδέσεις σκηνές που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από διαφορετικά έργα. Ένα ίδρυμα για παιδιά με νευρολογικές παθήσεις, ένα αστυνομικό τμήμα, μία πράκτορας που εξαναγκάζεται να αφοσιωθεί σε μια υπόθεση υπό την απειλή φυλάκισής της, ο Μπεν Άφλεκ που εμφανίζεται ως ένας τυπικός και ήσυχος τεχνοκράτης, και παράλληλα σε όλα αυτά η παρεμβολή βίαιων σκηνών με έναν αδίστακτο γκάνγκστερ του οποίου ο ρόλος είναι ακόμα ασαφής. Το κουβάρι ξετυλίγεται βραδυφλεγώς και τα κομμάτια συνεχίζουν να ενώνονται σχεδόν μέχρι και τους τίτλους τέλους.

Ναι, η ταινία θέλει πολλή καλή προαίρεση. Γιατί ο Κρίστιαν Γουλφ, που υποδύεται ο Μπεν Άφλεκ, είναι ο ορισμός του larger than life. Συγκρίνοντάς τον με τους χαρακτήρες του Ρέινμαν, ο Γουλφ είναι Ντάστιν Χόφμαν και Τομ Κρουζ, δύο σε ένα. Με το σεναριακό άλλοθι του «λειτουργικού αυτιστικού» συνδυάζει τη μονομανία με το στεγνό χιούμορ, την αντικοινωνικότητα με τη γοητεία, τα μαθηματικά με τις πολεμικές τέχνες.

Μέχρι σχεδόν και το τέλος του έργου ο θεατής αναζητά μία βάση, μια αγκυροβόληση του νοήματος. Χορταστικές οι σκηνές δράσης, ενδιαφέρον το μυστήριο, ωραία συνοδεύει το υφέρπον ρομάντσο αλλά το κύριο ερώτημα έχει να κάνει με τη νοηματοδότηση που δίνει στη ζωή του ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Τι απωθημένα τού έχει αφήσει η τραυματική παιδική ηλικία; Πώς προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την πρόωρα χαμένη οικογενειακή θαλπωρή; Τι κερδίζει από την επιλεκτική ανάμειξή του με την παρανομία και σε ποιον ανώτερο σκοπό υποτάσσει τις εξαιρετικές ικανότητές του;

Όταν ένα έργο είναι τόσο πολύπλοκο και τόσο φορτωμένο με πληροφορία, πολύ συχνά συνεκτικό κρίκο και λύση του αινίγματος αποτελεί ένα εξωαφηγηματικό στοιχείο. Αυτό τον ρόλο τον παίζει εδώ το τραγούδι των τίτλων τέλους που σφραγίζει τις έξοχες καταληκτικές σκηνές του δράματος. Τους στίχους «I’m trying to leave something behind» θα μπορούσε να σιγοτραγουδά ο Κρίστιαν Γουλφ, ο οποίος κατάφερε να αναπτύξει εξαιρετικές ικανότητες και να σημειώσει αξιοθαύμαστα επιτεύγματα, χωρίς ποτέ να ξεχνάει τις δύσκολες καταβολές του και να συμβιβάσει τον ηθικό του κώδικα.

Αλέξανδρος Πασπαρδάνης