Το Όνομα

Με ξύπνησαν φωνές, μόλις άνοιξα τα μάτια δεν ήξερα αν ήταν η ηχώ των ονείρων μου ή αν ήταν κάποιος που φώναζε. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι ήταν το δεύτερο, μια αντρική φωνή ούρλιαζε ένα γυναικείο όνομα με απελπισία και ανάμεσα στα κλάματα και τις φωνές άκουγα και βλαστήμιες. Δεν μπορούσα να πω με βεβαιότητα όπως ανακάθισα στο κρεβάτι αν βλαστήμαγε θεό, δαίμονα ή το γυναικείο όνομα που ανέφερε. Ένα ήταν το σίγουρο ότι οι κραυγές με έκαναν να νιώθω απαίσια, έκαναν το αίμα μου να σταματάει μέσα στις φλέβες πριν κυλήσει ξανά δειλά μέσα στο σώμα μου.

Ο άντρας να έκλαιγε από έρωτα; Συνήθως οι παρατημένες και εξαρτημένες γυναίκες κάνουν τόση φασαρία όταν χάνουν έναν σύντροφο, οι άντρες προτιμούμε να κρατάμε την αξιοπρέπεια μας. Θα μεθύσουμε, θα πούμε προστυχιές για την πρώην που για να μας παρατήσει σίγουρα κάποιον άλλο θα βρήκε, αυτό ο εγωισμός μας δε θα το καταπιεί εύκολα, γιατί δε φτάνει που μας παρατάει, βρίσκει κάποιον άλλον καλύτερο από εμάς. Αποσιωπούμε από τον εαυτό μας το γεγονός ότι μπορεί απλά να μας θεωρούσε τόσο βαρετούς που προτίμησε την ελευθερία και την ανεξαρτησία της από το να είναι μαζί μας!

Ήταν όμως αρκετά νωρίς για τέτοιου είδους σκέψεις, άπλωσα το χέρι μου και ακούμπησα την πλευρά της στο κρεβάτι. Είχε πάει διακοπές με φίλες, σε λίγες μέρες θα επέστρεφε πάλι κοντά μου. Ήλπιζα να μην ήταν πολύ απελευθερωμένες και απενοχοποιημένες οι διακοπές που είχε πάει που να επέτρεπαν τη συντροφιά άλλων αντρών.

Από τα κλειστά πατζούρια καταλάβαινα ότι ο ήλιος δεν είχε κάνει την εμφάνιση του ακόμα στον αττικό ουρανό. Σηκώθηκα και έκλεισα τις μπαλκονόπορτες για να μπορέσω να περιορίσω τις θρηνητικές φωνές του άντρα ώστε να κοιμηθώ λίγο, πριν αναγκαστώ να σηκωθώ για τη δουλειά.

Και με κλειστές τις πόρτες δεν κατάφερα τίποτα, ήταν λες και είχα κλειστεί μέσα στο δωμάτιο με τον θρήνο του άγνωστου άντρα. Ήταν βέβαιο ότι και να είχα χτίσει τις πόρτες με τούβλα πάλι θα άκουγα τον θρήνο. Ήταν λες και αυτές οι φωνές να υπήρχαν μέσα στο μυαλό μου, και όχι στον έξω κόσμο. Ούτε το μαξιλάρι με βοήθησε που έβαλα πάνω από το κεφάλι για να πάψω τις φωνές, με κάθε προσπάθεια να τις απομονώσω οι φωνές γίνονταν και πιο έντονες και όταν μπήκα στο μπάνιο για ένα ντους δεν ήξερα αν κυλούσαν από πάνω μου νερά ή δάκρια. Ώσπου αυτόνομα άνοιξε το στόμα μου και ούρλιαξε το όνομα της.

Μαίρη Β.

Το μυθιστόρημα της «Συνοδός Κορυφής» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο». Το διήγημα της «Επιστροφή στην κανονικότητα» συμμετέχει στην ανθολογία των εκδόσεων «Ωκεανός» με τίτλο «Μένουμε Σπίτι – Μέρες και Νύχτες μιας καραντίνας» -2021- Στους διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς της Unesco έχει αποσπάσει έπαινο για το παραμύθι της «Πετρούλες στη φακή» 2020, Γ’ Βραβείο Διηγήματος «Νεκρή Φύση» το 2021 και έπαινο για το παραμύθι της «Το Παραμύθι του Δάσους» το 2022.

Διαβάστε επίσης: