Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
MAJA LUNDE
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
-Εκδόσεις Κλειδάριθμος-
«Τίποτα δεν είναι πιο άσχημο από κάτι που κάποτε ήταν όμορφο»
Μετά το βραβευμένο μυθιστόρημα της «Η ιστορία των μελισσών» το οποίο μεταφράστηκε σε 35 γλώσσες, η Μάγια Λούντε επιστρέφει με το δεύτερο βιβλίο της «Τετραλογίας του Περιβάλλοντος» και το οποίο είναι αφιερωμένο στο νερό.
«Το νερό δεν έχει χρώμα από μόνο του, είναι ο κόσμος γύρω που του δίνει χρώμα, η αντανάκλαση του ουρανού και του περιβάλλοντος. Το νερό δεν είναι ποτέ μόνο νερό. Το νερό απορροφά και περιστρέφεται γύρω απ’ οτιδήποτε συναντάει».
Στο δεύτερο βιβλίο της τετραλογίας, παρακολουθούμε δύο ιστορίες. Η μία εξελίσσεται το 2017 στη Νορβηγία και παρακολουθούμε το μοναχικό ταξίδι μιας ηλικιωμένης ακτιβίστριας, με σκοπό να βρει του άντρα που κάποτε αγάπησε και ο οποίος έχει δώσει εντολή να διαλύσουν ένα παγόβουνο της πατρίδας τους και να πουλάνε τον πάγο του σε πλούσιους επιχειρηματίες, που θα θέλουν λίγο πάγο από τη Νορβηγία μέσα στο ποτήρι τους να δροσίσει το ποτό που απολαμβάνουν. (Εμπορικά ευφυέστατο θα σκεφτεί κάποιος, περιβαλλοντολογικά πρόστυχο και αισχρό). Όσο διαρκεί το επικίνδυνο ταξίδι της πάνω στο σκάφος της το Μπλε, η Σίνε κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν της. Θυμάται τους γονείς της, τις διαμάχες τους για τη φύση μιας και είχαν εντελώς διαφορετικές απόψεις. Αναπολεί τη γνωριμίας της με τον Μάγκνους, τον έρωτα τους, τις δικές της μάχες για τη φύση που δεν οδήγησαν σε νίκη, όμως το να παλεύεις έχει την αξία του. «Αυτοί που δεν παίρνουν θέση καταδικάζονται να είναι μόνοι». Κι ο Μάγκνους μετά από τόσα χρόνια που έχει να τον δει πως έχει καταλήξει; Είναι ένα τραγικό πρόσωπο που συνεχίζει με την απαλλοτρίωση της φύσης σε χρήμα; Γιατί η ζημιά έχει ήδη γίνει ή απλά είναι ένα άπληστος επιχειρηματίας; (Το ένα δεν αναιρεί το άλλο).
Στην άλλη ιστορία που εξελίσσεται παράλληλα με εκείνη της Σίνε, βρισκόμαστε στο κοντινό μέλλον. Μόλις στο 2041 στη Γαλλία. Πλέον μόνο οι χώρες του βορρά έχουν πόσιμο νερό (Αλήθεια για πόσο ακόμη;). Πρόσφυγες από το Νότο ανεβαίνουν όλο και πιο βόρεια, εγκαταλείποντας τις περιουσίες και τη ζωή τους όπως την ήξεραν για να πάνε κάπου που έχει νερό (Ποιος θα τους χαρακτήριζε ριψάσπιδες;) Κεντρικοί ήρωες είναι ο Νταβίντ με την κόρη του Λου. Όταν φτάνουν μετά από μέρες στον καταυλισμό των προσφύγων, όπου έχουν συμφωνήσει να βρεθούν με τη σύζυγο του και τον ενός έτους γιο τους, ελπίζουν ότι θα τους βρουν εκεί και όταν δεν τους βρίσκουν ελπίζουν ότι θα έρθουν αργότερα. Μόνο ένα πεντάχρονο κορίτσι θα μπορούσε να κάνει την πιο απλή και σωστή ερώτηση «Πως μπορεί κάποιος να είναι ιδιοκτήτης του νερού;» απάντηση φυσικά δεν παίρνει, γιατί πως μπορείς να εξηγήσεις σε ένα πεντάχρονο παιδί ότι απλά κάποιοι αρπάζουν με τις ευλογίες των «αρχόντων» και μοιράζονται τα κέρδη από ένα κοινό αγαθό; Κοινό για τους ανθρώπους για τα ζώα, για τα πουλιά, για τα φυτά, για τα έντομα.
Γίνεται πολύς λόγος τον τελευταίο καιρό για την ιδιωτικοποίηση του νερού και στην Ελλάδα. Λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει τι συμβαίνει στο Βόλο με τη διένεξη του εκεί τοπικού άρχοντα και των κατοίκων από τους Σταγιάτες και με πόση ευκολία προσπαθεί να λερώσει την υπόληψη των κατοίκων του χωριού η πλευρά του δημάρχου. «Ο πραγματιστής άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει τι είναι το πάθος». Ενώ σταδιακά όλο και πιο συχνά γίνεται λόγος και συζητήσεις στα Μ.Μ.Ε από τους πολιτικούς μας και τους δημοσιογράφους τους για την ιδιωτικοποίηση των κρατικών εταιρειών ύδρευσης. Σίγουρα όλοι έχουμε ευθύνη για το νερό, δεν χρειάζονται περιττές σπατάλες, αλλά τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν επιχειρήσεις που θέλουν να εκμεταλλευτούν το νερό για να παράγουν χρήματα και να φουσκώσουν τις τσέπες τους. Όμως αν δεν συγκρατήσουμε την κατάσταση αργά ή γρήγορα κανείς δε θα έχει νερό, και θα βρεθούμε όλοι στη δυσμενή θέση της απουσίας ενός από τα βασικότερα στοιχεία της ζωής.
Δε θα σας αποκαλύψω αν στο βιβλίο θα υπάρξει μαγική λύση για τους ήρωες του. Αλλά ας δώσουμε ένα λεπτό στον εαυτό μας να αναρωτηθεί αν έχουμε από καιρό προσπεράσει το σημείο μηδέν και αν βρισκόμαστε κοντά στη στιγμή που η βρύση μας θα βγάζει μόνο αέρα και θόρυβο όταν την ανοίγουμε. Πόσο προλαβαίνουμε ακόμη να αναστρέψουμε την κατάσταση και αν δεν το κάνουμε πόσο αξίζει η ανθρωπότητα μιας λύση. Το βιβλίο της Λούντε δεν είναι επιστημονικής φαντασίας αλλά αναφέρεται σε μια ρεαλιστική κρίση που αν δεν εναντιωθούμε όσο είναι ακόμη καιρός θα βρεθούμε να την αντιμετωπίζουμε. Όσο όμως εθελοτυφλούμε και καταστρέφουμε τη φύση ή επιτρέπουμε σε άλλους να το κάνουν που έχουν γνωριμίες και νομοθετούν το έγκλημα δε δικαιούμαστε καμιά λύση από κανέναν από μηχανής Θεό.
Όταν η απληστία έχει να κάνει με τη φύση, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στο μηδενισμό του δικού μας εγωκεντρικού είδους, φυσικά θα πάρουμε και αρκετά άλλα είδη στο λαιμό μας. Μας αρέσει δε μας αρέσει η φύση αργά ή γρήγορα θα αποβάλει το νεκρό κύτταρο που ονομάζεται άνθρωπος, θα το καταστρέψει και ο πλανήτης θα αναρρώσει. Μην περιμένετε ότι οι άνθρωποι θα μπουν σε ένα διαστημόπλοιο στο παρά πέντε πριν ανατιναχθεί σαν βόμβα η Γη, για να μεταφερθούν με ασφάλεια σε έναν άλλον παρθένο πλανήτη. (Αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση πόσοι από εμάς ή τους απογόνους μας θα ήταν σε αυτό το μαγικό αεροσκάφος;)
«Το τρίξιμο του πάγου είναι ένας από τους παλαιότερους ήχους του κόσμου, και με φοβίζει, πάντα με φόβιζε, είναι ο ήχος από κάτι που σπάει και διαλύεται».
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
