Ο ΤΡΟΦΙΜΟΣ

SEBASTIEN FITZEK

Ο ΤΡΟΦΙΜΟΣ

-Εκδόσεις Διόπτρα-

Ποιο είναι το μέρος στο οποίο δε θα θέλατε ποτέ να βρεθείτε; Αν μπορώ να πω ότι έχω μια εξαιρετική νοερή ακοή, δύο μέρη είναι αυτά που αναφέρθηκαν τις περισσότερες φορές, και που κάνουν τους πιο πολλούς να ανατριχιάζουν μόνο και στο όνομα τους. Οι φυλακές και το ψυχιατρείο. Όμως υπάρχει άραγε κάποιο μέρος για έναν γονιό που δε θα πήγαινε για να μάθει τι απέγινε  το παιδί του, οι περισσότεροι που έχουν παιδιά θα κουνήσουν αρνητικά το κεφάλι τους. (Νομίζω ότι πρέπει να καλλιεργήσω αυτήν την έκτη αίσθηση που απέκτησα γράφοντας αυτήν την κριτική).

Όταν πριν από ένα χρόνο ο Τιλ επέτρεψε στο γιο του, μαθητή της πρώτης δημοτικού, να πάει σε μια φίλη του που έμενε κοντά στο σπίτι τους, δεν περίμενε ότι δε θα τον ξαναέβλεπε. Ένα χρόνο έπειτα και χωρίς να γνωρίζει τι συνέβη στον Μαξ ο Τιλ νιώθει ενοχές, μα πάνω κι από αυτό τον τρώει η τύχη του παιδιού του. Ο δολοφόνος δύο παιδιών έχει συλληφθεί, όμως έχει θεωρηθεί ότι πάσχει από ψυχικές διαταραχές και βρίσκεται σε μια κλινική που απολαμβάνει μια άνετη ζωή, σε σχέση με αυτά που θα τον περίμεναν στις φυλακές. Ενώ το ερώτημα όλων είναι αν τα δυο παιδιά ήταν τα μοναδικά θύματα του νεαρού και φαινομενικά γοητευτικού άντρα. Ο Τιλ είναι βέβαιος ότι αυτός είναι ο υπεύθυνος για το θάνατο του μικρού Μαξ, άλλωστε υπάρχουν πολλές αποδείξεις που οδηγούν σε εκείνον, και ο Τιλ πλέον μην έχοντας κάτι άλλο να χάσει είναι πρόθυμος να μπει στο ίδιο ψυχιατρείο για να φτάσει κοντά του και να μάθει την αλήθεια. Όμως ο Τιλ, αν και δεν το γνωρίζει έχει να χάσει πολλά ακόμη πράγματα, κάθε ελπίδα και κυρίως την ψυχική του υγεία.

Είναι το δεύτερο βιβλίο του Fitzek που διαβάζω, και δε σας κρύβω ότι ενώ η υπόθεση μου τράβηξε την προσοχή το όνομα με απωθούσε να μην το προτιμήσω σε σχέση με άλλα βιβλία του είδους. Μετά από «Το Δέμα», που για άγνωστους για εμένα λόγους διακρίθηκε ως το καλύτερο μεταφρασμένο μυθιστόρημα το 2019 από το κοινό  του Public, δηλαδή απ’ όσους ήταν πρόθυμοι να ψηφίσουν, είχα αποφασίσει ότι δεν ήθελα να διαβάσω άλλο δικό του βιβλίο, τελικά όμως σκέφτηκα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στον γερμανό συγγραφέα. Για αρχή από πολλές απόψεις είναι πολύ καλύτερο από «Το Δέμα», αλλά…

Τα αστυνομικά μυθιστορήματα έχουν ως βασικό σκοπό να παραπλανήσουν το κοινό, ώστε το τέλος να χειροκροτήσει κατενθουσιασμένο, όμως δυστυχώς για τους συγγραφείς, σκηνοθέτες και λοιπούς συνεργάτες , το κοινό πλέον τα έχει δει όλα και δεν μπορεί να νιώσει έκπληκτο από κανενός είδους ανατροπή όπως την έχει στο κεφάλι του ο αθώος δημιουργός. Αυτό που μας σερβίρει ο Fitzek ως μοναδική έμπνευση είναι όπως θα το έλεγαν οι γάλλοι, κλισέ, το έχουμε δει και ξαναδεί και για παράδειγμα φέρνω την ταινία «Το νησί των καταραμένων» με τους Leonardo Di Caprio & Mark Ruffalo. Επίσης στις ταινίες είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιήσεις τρικ που θα ξεγελάσουν τον θεατή, στο βιβλίο ο συγγραφέας θα καταλήξει απλά να γκρεμίσει μέρος από το οικοδόμημα του, και για τους φανατικούς και κυρίως για τους απαιτητικούς αναγνώστες δε θα είναι ποτέ πιστικό και θα μοιάζει με σπίτι χωρίς γερές βάσεις. Έχω αναφέρει σε άλλες βιβλιοκριτικές, ότι είναι τόσο καλά δοσμένη όλη η υπόθεση και φέρνω ως παράδειγμα το συγγραφικό δίδυμο Nicci French, που δεν τους ενδιαφέρει ποιο θα είναι το πρόσωπο που κρύβεται στις σκιές, αλλά να χτίσουν μια δυνατή υπόθεση και για εμένα τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα, γιατί σημασία πλέον δεν έχει ο θεατής να ενθουσιαστεί με το φινάλε, - αν έχει ο δημιουργός αυτό ως αρχικό σκοπό απλά θα το χάσει-, αλλά να χτίσεις σωστά. Πολλοί άνθρωποι έχουν πάθος με τη μυθοπλασία –ευτυχώς- όσο βιβλία και να έχουν διαβάσει, όσες ταινίες και να έχουν δει, θα συνεχίσουν να παρακολουθούν ταινίες και να διαβάζουν βιβλία. Δεν χρειάζεται λοιπόν να τους ‘‘τη σκάσουμε’’ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρέπει απλά να τους σεβαστούμε. Γιατί όσο ψάχνουμε για να προκαλέσουμε έκπληξη τόσο από στερεότυπο σε στερεότυπο θα καταλήγουμε ακόμη κι αν εμείς το θεωρούμε μοναδικό και έχουμε και μια αυλή γύρω μας που μας χειροκροτεί…   και μιας και ανέφερα αυλή, οι ευχαριστίες του στο τέλος του βιβλίου είχαν ενδιαφέρον όπως ήταν δοσμένες  αν και κάτι μου λέει ότι ο Fitzek πάλι μπροστά στον καθρέφτη του κοιταζόταν.

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: